امام علی(ع) می‌فرماید:«خانه‌ای که در آن،قرآن خوانده می‌شود و از خدای عزّوجل، فراوان یاد می‌گردد،برکتش افزایش می‌یابد و فرشتگان در آن حضور پیدا می‌کنند و شیاطین از آن می‌گریزند».
چه زیباست،هنگامی که تلاوت قرآن،در سکوت و تنهایی شب،تمامی ذرات وجود انسان را به نشاط و شادابی وامی‌دارد و روح به هیجان آمده از شدت شور و التهاب،طاقت ماندن در قفس تن را از دست می‌دهد و بی صبرانه،خود را به پنجره بسته این قفس می‌زند؛تا راهی گشوده و به عرش خدا پرواز کند.
حالت عجیب و حیرت‌انگیزی است که توصیف آن،با هیچ قلم و اندیشه‌ای میسر نیست.آن لحظه‌ای که از آب دریای معرفت قرآنی خود را سیراب نموده و با نسیم نوازشگر ایه‌های تکان دهنده‌اش،به دلهایمان نوید می‌دهیم که:«الا بذکر الله تطمئن القلوب».(سوره رعد، ایه 28)
وقتی با تکیه برقرآن،به عرش می‌توان سفر کرد.وقتی به معراج و سیر عالم پاک می‌توان سفر کرد.دیگر دلتنگی و خستگی معنا ندارد.پس،آن گاه که غوغای زندگی،انسان را از خویش می‌رباید و وسوسه‌های توان شکن و ایمان سوز تهدیدش می‌نماید باید خلوتی گزید و به تلاوت ایات وحی مشغول شد. آنگاه، شفافیت آسمان دل را از ورای همه غبارها و تیرگی‌ها می‌توان به نظاره نشست.
امام صادق(ع)می‌فرمایند:«در روز قیامت،فردی را برای حساب صدا می‌زنند، پس، قرآن در پیش روی او قرار می‌گیرد و عرض می‌کند:خدایا،من قرآنم و این بنده‌ی تو درراه تلاوت من خود را در سختی انداخته و در دل شب‌ها،مرا تلاوت کرده و قلبش،روشن و اشکش،جاری شده است.پروردگارا،او را از من خشنود کن. همچنان که من از او خشنودم».
کلاس قرآن،کلاسی است پر از پاکی و خلوص که در آن تواضع، خشوع. صفا، آرامش، خودسازی، معرفت، کمال و عشق و عاشقی تدریس می‌شود.در این کلاس، قلب‌ها به خدا نزدیک است.اشک‌ها زلال است،آن هنگام که ایات بشارت را می‌خوانی، برق امید، سراسر وجودت را فرا می‌گیرد و آن زمان که به ایات عذاب می‌رسی،برق خوف تو را بیدار و هشدار می‌نماید،به که چه شیرین است،قطره ای از دریای بیکران قرآن نوشیدن و چه زیبنده‌اند،تالیان و حاملان و عاملان به این مصحف حق تعالی!
چه زیباست،لحظه‌ی تلاوت ایات دوست!،دل از همه بریدن و فقط دل به او دادن و جلوه‌ی حضور یار را دیدن.
ای دوست هر آنچه هست نور رخ توست فــریـاد رس دل نــظـر فـرخ تـوسـت
کلاس معنوی قرآن انسان را با معرفت و عاشق می‌کند.هر کس می‌خواهد معنی عشق به اللّه را بفهمد،باید با کاروان قرآن و قرآنیان همسفر شود و جرعه‌ای از آن را بنوشد.آنگاه است که خداوند هم،عاشق تو می‌شود:«فاتبعونی یحببکم الله».(آل عمران، ایه 31) آخر بی‌عشق،سرّ عشق پرسیدن از عاشقان کاری بیهوده است.خود،باید در وادی عشق گام نهی،تا سرّ آن را دریابی.بهترین راه،این است که خود،از نزدیک با این کلاس آشنا شوی.و بدان!که مولای متقیان، قرآن ناطق علی(ع) می‌فرماید:«قلبی که ظرف ایات الهی است،عذاب نمی‌شود»
ملاصدرا،در تفسیر سوره واقعه،می‌فرماید:«بسیار به مطالعه کتب حکما پرداختم،تا آنجا که گمان کردم کسی هستم، ولی همین که بصیرتم باز شد،خودم را از علوم واقعی خالی دیدم و در آخر عمر،به فکر رفتم که سراغ تدبر،در قرآن و روایات محمد و آل محمد(ص)بروم.من یقین کردم که کارم بی‌اساس بوده است؛زیرا در طول عمرم،به جای نور،در سایه ایستاده بودم.از غصه،جانم آتش گرفت و قلبم شعله کشید،تا رحمت الهی دستم را گرفت و مرا با اسرار قرآن آشنا کرد و شروع به تفسیر و تدبر در قرآن کردم و در خانه‌ی وحی را کوبیدم،درها باز شد و پرده‌ها کنار رفت و دیدم،فرشتگان به من می‌گویند:«سلام علیکم طبتم فادخلوها خالدین».(سوره زمر،ایه 73) من،اکنون که دست به نوشتن اسرار قرآن زدم، اقرار می‌کنم که قرآن،دریای عمیقی است که جز با لطف الهی،امکان ورود در آن نیست.ولی چه کنم که عمرم کوتاه و بدنم ناتوان،قلبم شکسته و سرمایه‌ام کم،ابزار کار ناقص و روحم کوچک است».
پس،بر مونسان کلام وحی است که قدر مؤانست با کلام خدا را بدانند و هر روز، سجده شکر بر درگاه او بسایند زیرا؛ «لئن شکرتم لأزیدنّکم».(سوره ابراهیم،ایه 7)
نظرات شما: نظر
